Oyun ve oyuncağın varoluşu belki insanlığın varoluşu kadar eskidir. İlk çağlarda mağara duvarlarına resimler çizilirken kullanılan taşlar günümüzde kullanılan boya kalemlerinin ataları kabul edilen oyuncak olarak kabul edilmektedir.
Arkeolojik çalışmalar sonucunda ilk oyuncakların Mısır'lılara ait olduğu tespit edilmiştir. M.Ö. 5.yy'da Mısırlı çocukların tahtadan yapılmış atlarla oynadıklarına dair bulgular elde edilmiştir. M.Ö. 2. yy'da ise Mısır'da topaç ve misket biliniyormuş. Bu dönemde Mısır tanrılarının mezarlarında oyuncak bebekler bulunmuştur. Eski Yunan, Roma ve Çin'de kilden yapılıp fırınlanmış, haraket edebilen kol ve bacaklara sahip oyuncak bebekler yapıldığı bilinmektedir. Türk tarihinde satılmak üzere yapılan oyuncaklara baktığımızda karşımıza Osmanlı dönemi çıkıyor. Eyüp'te hayvanların bağırsaklarından yapılan balonlar, ahşap topaçlar, çemberler, tefler ve toprak düdüklerin satılmakta olduğu bilinmektedir.
Oyuncak, hem oyun hemde oyunu sağlayan bir araçtır. Topaç, bebek, çember, misket gibi. Çocuk, bebeklik döneminden itibaren oyuncaklarıyla oynayarak dünyayı anlamdırır ve eğlenir. Çocuk esas olarak kendi hayal dünyasını geliştirmek için kendi oyuncaklarını üretir. Çocuklar büyüklerini taklit ederek büyüdükleri için büyüklerin kullandığı araç gereçlerin benzerlerini bulup onlarla oynar böylece büyükleri taklit etmeyi başarır.
En basit oyuncak taş ve sopadır. Üçtaş, beştaş veya kaydırma, sektirme gibi daha pek çok oyun için bir oyuncak olabilir. Tahta kuru bir dal bile çocuğun hayal dünyasında bir at, ufak bir kibrit kutusu oyuncak bir araba olabilir. Yine basit bir ip atlama veya çekişme oyunu için kullanılabilir.
Ancak 20 ve 21. yüzyıllarda tekneoloik gelişmeler sonucu doğal oyun ve oyuncaklar geri planda kalmıştır. Playstation gibi oyun konsolları yeni nesil oyuncaklardır ama ekranda oynanmaktadır. Maalesef bu yeni nesil dijital oyuncaklar çocukları doğadan koparmakta onu sosyal çevreden uzaklaştırmaktadır.
16 yıl önce
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder